Emil Arvidsson werd door de bluesvirus besmet in 1997, bij het zien van een niet nader omschreven bluesact. Ineens wist hij waarom hij op de aardkluit werd neergepoot : hij moest blues man worden ! Een laatbloeier ? Neen, eerder een prille beginner, want op dit eigenste ogenblik heeft hij nog steeds geen drietje vooraan in zijn leeftijdsgetal.
 
Uit de Stockholmse jamsessions waaraan hij vanaf dan deelnam, ontstond de band The Young Guns. Deze blues-carnivoren schuimden alle festivals en blueskroegen af in Scandinavië. Hun repertorium bestond hoofdzakelijk uit west coast swing materiaal en een koppel verloren gelopen Elmore James-achtige slide-toestanden. Wanneer hij voldoende podiumervaring had opgedaan, besloot Emil zijn eigen band op te richten. Tom Steffensen vervoegde hem op drums en van The Young Guns kwam de bassist Hans Ericsson mee. Organist Johan Bendrik, die ook al op de CD van de Guns op vijftig percent van de nummers zijn meesterschap over de toetsen uitspreidde is tot op heden de vierde Ecstatic.

In 2004 brachten ze hun eerste CD uit die in grote lijnen nog een voortzetting was van wat Emil en Johan met The Young Guns deden. Toch kunnen we hier al een aanzet horen van, hoe subtiel die ook is, de Scandinavian sound. Of zullen we het de Europese sound noemen, waarvan ook hun landgenoot Thorbjørn Risager, maar tevens onze Belgische Rusty Roots bijvoorbeeld zouden kunnen deel uitmaken.

Een tweede CD loopt van stapel in 2006, en deze bevestigt dat Emil en zijn Ecstatics op de goeie weg zitten. Ondertussen hebben ze het Beersel Blues festival opgeluisterd en zijn ze voor ons al geen geheim meer. “Legacy” is het logische vervolg van hun selftitled debuut, en doet het heel goed in Zweden en Finland, maar hier bij ons blijft het een beetje stil rond de jongens.

Maar daar komt voorzeker verandering in met hun fijne laatste album “Bit By Bit” dat wordt uitgebracht op ons Belgisch label Naked Productions en een patente distributie zal genieten dankzij Bertus, in rootsmiddens ondertussen wel gekend.
Het is de meest gevariëerde CD tot datum van vandaag geworden, van onze Stockholmezen. Ondertussen heeft Mats Hammarlöf de Fenderbass overgenomen van Ericsson, tot dan de Dorian Grey van de band.

Een apercu in vogelvlucht.
Openings- en titelnummer “Bit By Bit” is gebouwd op een catchy riffje, zo eenvoudig als maar enigszins kan en alleen daarom al zo beklijvend. Zijn het niet de eenvoudigste mooie dingen, die het makkelijkst onthouden? Om één of andere reden doet het nummer me ook denken aan onze Rusty Roots. De manier waarop Emil hier zingt, maar vooral het laidback-karakter van de song, dringen deze vergelijking op. Limburg-sound. Luister maar en zeg nou zelf !
“Doer Not a Talker” is een piano-boogie woogie maar zonder piano. Get me ? Je mist hem niet eens. De piano bedoel ik.
Slow blues is vertegenwoordigd met “In Search of a Woman” en “Cryin’ Won’t Help You”. Vooral deze laatste heeft een zeer hoog Britse blues-gehalte, lees early Fleetwood Mac, Chicken Shack…European style avant la lettre.
Zoals in “All Day Everyday” kennen we ze al langer. Uit het goede hout gesneden West Coast Jump. En hier blijkt maar weer eens dat Emil een gedegen maar onopvallende gitarist is.  Du naturel.
Met “You Raised Hell” komen The Ecstatics wandelen in Howlin’ Bill’s straatje. Ik hoor Wim het al zingen. Een Emil original zoals alle nummers van het album behalve één.
Een snuifje surf komt uit je boxen met “The Spook”, met meer affiniteit echter voor de Shadows of onze Cousins, who remembers ? Emil speelt hier meer de rol van een verfijnde Hank Marvin dan van een rauwere, uit het kolkende sop opduikende Dick Dale.
“Highway 4” begint met een marching band drum en leidt ons langs het Zweedse chitlin-circuit. Ja, zelfs in het hoogconjuncturale noorden wordt er wel eens voor spek en bonen gespeeld. In de meer letterlijke zin van het woord.
Goeie ouwe shuffle à la eighties Fab T-Birds in “Stop !”. No nonsense two minutes songs with a drive. Don’t stop this !
“Lucky Girl” is een compositie van organist Johan Bendrik in die typische stijl die als het ware vanzelf uit alle Hammond orgels ter wereld lijkt te stromen. En toch blijft dit oorverdovend mooi. ‘t Is zoals met mooie vrouwen; hoewel ze met elk jaar talrijker worden, toch blijven ze bekoren.
Op een zeer trage Diddley-jungle beat zit “Easy Cure” gemonteerd. De eenvoud wint hier weer met meerdere lengtes.
Op het energieke, voortstuwende drumspel van Steffensen heeft Arvidsson een Hounddog Taylor slide-riff geplakt in “Regreat Song”. Het dartele dat men ook bij Hounddog aantreft is voortreffelijk gereproduceerd door The Ecstatics.
De voorlaatste halte brengt ons naar Honolullu waar de band ons vergast op “The Hula”. Waikiki beach en de enkel in een raffia-strookje gehulde autochtone schonen binnen handbereik. Veel meer moet dat, echt waar, niet zijn.
“Terms of Purchase” is in feite een ode aan hoe het allemaal begon. Early-fifties Chicago met zijn geëlectrificeerde bottleneckgitaar en het toen geijkte lyrics-sjabloon over “buying wedding rings” en “refund guaranties if you leave me”.
Dat maakt in totaal veertien juweeltjes van songs waarvan er geen enkele ten overvloede op deze “Bit By Bit” staat. Een levee (dijk) van een plaat om het in Mississippiaanse termen te bekrachtigen. Je kan maar beter je exemplaartje al bespreken bij Naked.

Say hello to the band :

Emil Arvidsson : guitar & vocals
Johan Bendrik : Hammond organ & piano
Mats Hammarlöf : bass
Tom Steffensen : drums

Op 15 maart verschijnt “Bit By Bit” officiëel in alle beter gesorteerde platenzaken of via de bekende internet post-order kanalen. Emil & The Ecstatics zullen dit vieren in de Akkurat te Stockholm met een gepaste releaseparty.
Wie er in Stockholm niet kan bij zijn, niet getreurd. De Ecstatics komen ook in de lage landen hun CD-release vieren op volgende data :
Op 27 maart te Vlissingen, Nederland in Groen Licht;
Op 28 maart op het Hookrock Indoor Festival te Diepenbeek;
Op 29 maart in Café BP te Mortsel.
Allen daarheen !!

witteMVS